Radical (2023)

မက္ကဆီကန်နယ်စပ်က ဘယ်သူမှဘောင်မသွင်းကြတဲ့ အပယ်ခံကျောင်းက အပယ်ခံအတန်းကို အတန်းပိုင်ဆရာအသစ်ယောက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအတန်းက ကျောင်းသားတွေမှာ အမှိက်ကောက်စားရတဲ့ကလေးတွေလည်းပါတယ်။ မူးယစ်ဆေးရောင်းတဲ့ ကလေးတွေလည်းပါတယ်။ အောက်ခြေလူတန်းစားကလေးတွေချည်းပေါ့။ ဒီလိုကလေးတွေလည်း ဖြစ်နေသလို စာမေးပွဲမှာလည်း အမှတ်တွေမကောင်းကြတော့ အားလုံးက ဝိုင်းကြဉ်တာခံနေရတဲ့ အတန်းဆိုလည်း မမှားဘူး။ ရောက်လာတဲ့ဆရာက "ခေတ်ကြောင့်ကလေးတွေဟာ ထက်လာကြပေမဲ့ ပညာရေးစနစ်ကတော့ အဲဒီလို ထက်တဲ့ ကလေးတွေနဲ့ မလိုက်အောင် ခေတ်နောက်ကျန်နေတဲ့အရာ" လို ယုံကြည်တဲ့သူ။ သူ့စကားအရတော့ ခေတ်ကြီးကလည်း ပြောင်းလဲသွားပြီ။ ကလေးတွေလည်း ပြောင်းလဲသွားကြပြီ။ ပညာရေးနစ်ကြီးကပဲ နှစ်တစ်ရာလုံး ဘာမှမပြောင်းလဲဘဲ ကျန်နေတယ်တဲ့။ ဒီပညာရေးစနစ်ကြီးက လုပ်ပေးနိုင်တဲ့တစ်ခုတည်းသောအရာက ကလေးတွေကို ယန္တရားအသေကြီးတစ်ခုထဲက အစိတ်အပိုင်းအသေလေးတွေဖြစ်လာပြီး သူတိုအိပ်မက်နောက် သူတိုမလိုက်နိုင်အောင် တားထားနိုင်တာပဲလို သူကယုံတယ်။  ကျွန်တော်တိုမြင်နေကျ ပညာရေးဆိုတာက တစ်ခုခုကို ဆရာက နှုတ်တိုက်ရှင်းပြသင်ပေးမယ်။ သင်ပြီးရင် တပည့်က အလွတ်ကျက်ပြီး သူ ဒီစာကို ရကြောင်း ပြန်ပြရတယ်။ ဒီလောက်ပဲ။ အခြေခံပညာရေးတွေ တက္ကသိုလ်ပညာရေးတွေကစလို ဟိုသင်တန်း ဒီသင်တန်းတွေအဆုံး ဒီထက်ပိုတဲ့ပညာရေးမျိုး ကျွန်တော်တော့ မမြင်ဖူးဘူး။ ပရက်တီကယ်တို ကျူတိုရီရယ်တို ဖီးဒ်ဆင်းတို ဆိုတာလည်း အဖြစ်သဘောထက် ပိုမနေဘူး။ ဆုပေးဒဏ်ပေးစနစ်တောင် အဆစ်ပါတတ်တယ်။ တပည့်တွေကလည်း ဘာမှများများစားစားမမေးရဲသလို ဆရာတွေကလည်း မေးရဲအောင် မလုပ်ကြသလိုပါပဲ။ ဒီလိုမမေးရဲတဲ့ ပုံစံအတိုင်း အစကတည်းက ပုံသွင်းခံလာခဲ့ရလားတော့ မသိဘူးပေါ့။ တစ်ခါတလေတော့ ဒီရုပ်ရှင်ရဲ့ အဆုံးမှာပါတဲ့ အိုင်းစတိုင်းရဲ့ စကားလိုပဲ...